باورم کن

چه کردی که تو معنایِ تمامِ زندگی گشتی؟که تسکینِ خیالِ من در این آشفتگی گشتی!منم دریا که چشمانت دلیلِ جزر و مدم هستتو با چشمانِ خود مغلوبِ این دیوانگی گشتیکنارم باش تا باور کنی احساس مردی را؛که شمعی بودی و درگیر این پروانگی گشتیپیِ پروازم و پرهایِ من بشکسته یِ توفانچه کردی که تو عاری از غمِ آزادگی گشتی؟تو آیا بوده ای در جمعِ یاران کنجِ یک عزلت؟تو در جمعِ رفیق باورم کن...

خالی از پر شده ام، از نفس و جان سیرمزندگی چون خوره ای گشته گریبان گیرمهدفم هیچ و نفس پوچ و به ظاهر شادمدر جوانی شده ام پیر و چو پیران پیرمخالی از من شده ای، من شده ام پر ز خودترفته ای تا بزنی طعنه به آن تقدیرم-که به تنهایی من قول شرافت دادهو من از طعنه ی تو، زخم زبان میگیرممن به آغوش تو یک حس تعهد دارمتو نهان دل بکنی، بی تو عیان می میرمحسین حیدری"رهگذر"۱۳۹۶/ باورم کن...

بی تو یه روزم زیاده-میشه قد کل هفتههمه ی روزا قشنگن-حتی روزایی که رفتهمن میگم فکر و خیالت-منو تنها نمیذارهتو میگی بعد زمستون-مطمئن باش که بهاره...من میگم باور نداری-که چه بد منو شکستی؟تو میگی دیگه گذشتهحالا دنبال چی هستی؟من میگم چرا بسوزم؟تو میگی باید بسازی!من میگم اگه بسوزم-تو به پای کی میسازی؟!اینه که برای ما عشق-دیگه معنایی ندارههمونی که عاشقت کرد-میره و باورم کن...